சேற்றில் தோன்றும்
செந்தாமரைப் பூவின் மீது
சேறு சேருவதில்லை,
மீனும் அதே சேற்றில்
பிறந்து வாழ்ந்து
புரண்டாலும் மீனின்
உடலிலும் ஒட்டாது
அதுபோல
ஏழ்மையில் பிறந்து
வறுமையில் வாடினாலும்
ஏழ்மையை சுமந்தபடி
எப்போதும் வாழாமல்
உயர் கல்வி கற்று
உயர வேண்டும் நீ--பிறரையும்
உன்னைப்போல
உயர்த்த வேண்டும்
பணம், கௌரவம் வேண்டி
போட்டி போட்டுக் கொண்டு
பெற முயற்சிப்பது,
சுகத்தைத் தராமல்
சோகத்தைத் தந்து விடும்
சில சமயம் உயிரை பறித்து விடும்
நாமே உருவாக்கிக் கொள்ளும்
நமது மன அழுத்தத்துக்கு
போதும் என்ற மனமே—அதனை
போக்கும் மருந்தாகும்,
மன அழுத்தம் அதிகரித்தால்
மரணமும் நேசிக்கும்
கண்ணாடி போன்றது மனம்
கவணமாகக் கையாள வேண்டும்,
இல்லையேல் உடைந்து விடும்,
முயற்சி நம் கையில்
முடிவு நம்மிடமில்லை
மரணத்துக்கும் அதே தான்
பாம்பாட்டியின் மகுடிக்கு
பாம்பு ஆடும், அடங்கும்,
பாம்பாட்டியின் வயிறும் நிறையும்
அடங்காமல் போனால்
அந்த பாம்பு கொடுமையானது
அவனைக் கொல்லவும் செய்யும்
பாம்பை போலத்தான்—கடவுள்
படைத்த மனித நாக்கும்
மானுடத்துக்கு மரியாதை சேர்க்கும்
முரண்பட்டால் உயிரையும் பறிக்கும்
நமக்குக் கட்டுபட்டால் அது நாக்கு
நாம் கட்டுபட்டால் சாக்காடு தான்
ஓற்றை மொழியோடு
ஒற்றுமையாய் உயிர் வாழும்
காட்டு விலங்குகள்
கண்ணியமானது,
அடுத்த விலங்குகளை
ஒருபோதும்
கெடுக்க நினைக்காது
தனது பசி போக்க மட்டும்
தன் நலம் பார்க்கும்,
பழகி விட்டால்
பாசத்தோடு விசுவாசம் காட்டும்
வஞ்சிக்கத் தெரியாத
விலங்குகளிடம் மானுடம்
கற்றுக் கொள்ள ஏராளம் உண்டு
சுதந்திரம் பெற்ற மக்கள்
சாதி, மதங்களால் பிரிந்து
சண்டையிட்டு
சாவதை தடுத்து
எல்லோரையும் ஒன்று படுத்தி
ஒரு தாய் பிள்ளைகளாய்
ஒற்றுமையாய் வாழவைக்க
ஒருவர் கூட எண்ணலையே !
இந்திய மண்ணில்
இதிகாச காலம் தொட்டு
இன்று வரை
பங்காளி சண்டைகள் போல்
பரம்பரையாய்
பகைமை தொடர்வதால்
உணவுக்கும், நீருக்கும் இன்றுவரை
உத்தரவாதம் இல்லையே !
ஊழி அழிந்தாலும்
ஊழல் அழியா தேசத்தில்
வலிமையான வறுமை மட்டும்
வந்தமரும் எப்போதும்—ஏழைகளின்
வயிற்றிலடித்து உயிரை பறிக்க
வெட்டுப் பழி போல
வாட்டிக் கொல்லும்
படுக்க இடமில்லை
பசி போக்க வழியில்லை
பரிதவித்து நிற்கையிலே
பரிவட்டம் கட்டியவர்களும்
படைத்த பரமனும் கூட
கண்டு கொள்ளாதது
கானகம் புகுந்தார்களோ !
குடும்பங்கள் தெருவில் நிற்க
குடி புகுந்த ஆறுகள் எல்லாம்
கிடைத்ததை எடுத்து செல்ல
இருந்ததும் போனது,
என்ன எடுத்து வந்தோம், எடுத்து செல்ல ?
கானல் நீரைத்தேடி ஓடிய
கவரி மான் போலத்தான் வாழ்க்கை.
மெய்யென்பதும்
நோய் என்பதும்
ஒருவரின் அந்தரங்க
உணர்வுகளோடு
ஒன்றுபட்டது
பாதிக்கப்பட்டவரே
பெரிது படுத்தாமல்
மறந்து போனபின்னும்
மீண்டும் மீண்டும்
பேசிக் கொண்டிருந்தால்
விடுபட்ட நோய் கூட
விடாமல் நினைவூட்டும்
சாகப்போகிறோமோவென்று
சந்தேகம் வந்துவிடும்—மனதுக்கும்,
உடலுக்கும் நல்லதல்ல.
கை பிடித்து
அழைத்து செல்லும்
அன்னை போல
மரியாதை பார்க்காம
காலை பிடித்து
கூடவே நடந்து வரும் ,
நடக்கும்போது
காலைக் கடித்தாலும்
கற்பைக் காக்க
கை கொடுக்கும்
